Κορνέλιους, Χανς

(Hans Cornelius, 1863 – 1947). Γερμανός φιλόσοφος. Αρχικά σπούδασε φυσικές επιστήμες στο Μόναχο και στο Βερολίνο και διετέλεσε για δύο χρόνια βοηθός καθηγητή. Το 1894 διορίστηκε υφηγητής στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και, το 1903, έκτακτος καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1910 διορίστηκε τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας στη Φρανκφούρτη, όπου επηρέασε με τη διδασκαλία του τη σκέψη του Μαξ Χορκχάιμερ και του Τεοντόρ Αντόρνο, των μετέπειτα ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης και της κριτικής θεωρίας. Οι φιλοσοφικές θεωρίες του εντάσσονται στον ιδεαλισμό και συμπίπτουν σε πολλά σημεία με εκείνες των νεοκαντιανών. Με αυτές ο Κ. υποστήριξε τη μεγάλη επίδραση που ασκεί η ψυχολογία στα φιλοσοφικά και ιδιαίτερα στα γνωσιολογικά προβλήματα. Απέρριψε το ορατό αντικείμενο, αυτό καθαυτό, αλλά παραδέχθηκε την προσωπική εσωτερική εμπειρία ως βάση κάθε γνωσιολογικής έρευνας. Η κατεύθυνση του Κ. ορίστηκε ως ψυχολογικογενετική ερμηνεία του νεοκριτικισμού και η θέση του ως ενδιάμεση μεταξύ θετικισμού και νεοκαντιανισμού. Έγραψε τα βιβλία Εισαγωγή στη φιλοσοφία (1901), Βάσεις της θεωρίας της γνώσης (1916), Περί της αξίας της ζωής (1923) κ.ά.